غذاهای برزیلی ترکیبی رنگارنگ و غنی از طعم های پرتغالی، افریقایی و مناطق بومی آمازون است و تا حد زیادی منعکس کننده ورود مهاجرین به این کشور می باشد. زندگی برزیلی ها بسیار ساده و راحت است و نوع زندگی شان بر سبک زندگی آنها تأثیر زیادی گذاشته است. برزیلی ها مردمی افراطی هستند و زمانی که از غذایی خوششان بیاید، از آن به مقدار زیاد می خورند؛ مانند نمک زیاد، شکر و کافئین و فلفل چیلی.
اولین بار بومیان برزیل از گیاهان منطقه ای چون گوارانا، کومارا و اوتاکاکا در غذاهایشان استفاده کردند و وقتی مهاجرین به این کشور آمدند غذاهای خود را نیز به این کشور وارد کردند و مواد اولیه غذاها را با موادی که در این کشور موجود بود؛ تطبیق دادند. به عنوان مثال مهاجران اروپایی (عمدتا از کشورهای پرتقال، ایتالیا، اسپانیا، آلمان، لهستان و سوئیس) که به رژیم غذایی بر پایه گندم، سبزیجات، محصولات لبنی و سیب زمینی خو گرفته بودند وقتی به این کشور آمدند و سیب زمینی را پیدا نکردند سیب زمینی شیرین را جایگزین کردند. بردگان افریقایی و مهاجرین ژاپنی نیز تأثیر شگرفی بر روی سبک غذایی این کشور گذاشتند.

از اصلی ترین مواد غذایی برزیلی ها می توان به انبه، پاپایا، گواوا، پرتقال، میوه گل ساعتی، آناناس، سیب زمینی هندی یا شیرین و ریشه گیاه کاساوا اشاره کرد.
غذای ملی برزیلی ها فیجوآدا می باشد که یک خوراک تیره رنگ از لوبیا سیاه، گوشت نمک سود شده و سوسیس ادویه ایست و زمان پختی طولانی و آهسته دارد. این غذا به قدری محبوب است که در روزهای چهارشنبه و شنبه طبخ می شود. اصلیت این غذا متعلق به برده های افریقایی است که برای کار در مزارع توسط ساکنان پرتقالی به برزیل آورده شده بودند. از آنجا که لوبیا ارزان بوده همچنین گوشت خشک شده یا تکه های زائد گوشت هرچند چندان لذیذ نبود اما ارزان ترین خوراک بودند، غذای بدست آمده از این مواد ساده اما غنی بود و به قدری دلپذیر و راحت که از آن زمان تا به حال ارزش زیادی برایش قائل هستند و به عنوان غذای ملی خود می شناسند.
افریقایی ها همچنین روغن خرمای قرمز یا دِندِه را همراه با نارگیل، موز و بامیه به برزیل آوردند. پرتقالی ها نیز ماهی نمک سود با پیاز و سیر و دسرهایی سرشار از تعداد زیادی تخم مرغ و شکر همراه خود به برزیل آوردند. این عناصر با غذاهای باستانی سرخپوستان برزیلی مانند نوعی توت جنگلی(آساهی) که شامل مقادیر زیادی آنتی اکسیدان و ویتامین های گوناگون است، گوارانا که آن هم نوعی توت جنگلی است، مغز درخت خرما، کاساوا که بسیار شبیه سیب زمینی استانبولی است و دارای پوستی قهوه ای مایل به صورتی که گوشتی سفید رنگ دارد در حال حاضر عناصر اصلی آشپزی برزیلی هستند.
مهاجران عرب نیز که در جنوب برزیل قهوه را کاشتند اساس قهوه، نوشیدنی اصلی برزیلی ها را بنا نهادند. مهاجران اروپایی نیز مهارت درست کردن پنیر و نگه داری از گوشت را با خود آوردند. آنها همچنین در سبک آشپزی متنوعی که مرکز آن پیرامون ناحیه میناس گریس می باشد، سهم عمده ای داشتند. پنیر در این سرزمین به یکی از محبوب ترین میان وعده های خوشمزه برزیلی یعنی «پائو دِ کویجو» شده است، این میان وعده نان پنیری کوچکی که با آرد کاساوا تهیه می شود. سالگادینو یا میان وعده ها همواره در این کشور با قهوه غلیظ و سیاه و نوشیدنی هایی با لیمو ترش خورده می شدند. مصرف نوشیدنی هایی با پایه لیمو ترش در برزیل بسیار مصرف می شود و آنرا به صورت آهسته می خورند مثل یخی که آب می شود.
دیگر غذای محبوب برزیلی ها نوعی غذای باربیکیو بنام چوراسکو است. اصل این غذا مربوط به جنوب برزیل است، جایی که گائوچوها یا همان گاو بازها عادت به بریدن تکه ای از گوشت روی ران گاو را داشتند (نام این قسمت را در زبان برزیلی پیکانا می نامند). آنها روی این گوشت سنگ نمک و گاهی اوقات سیر می پاشند، سپس آنرا به صورت رول می پیچند و با سیخ کباب گردان روی آتش منقل های دراز ذغالی بریان می کنند. چربی روی گوشت باعث می شود تا گوشت نسوزد و در عین حال گوشت را مرطوب و خوشمزه نگه می دارد.
برزیلی ها در آخر غذا برای دسر از میوه های گرمسیری که در سرتاسر برزیل به وفور یافت می شود می خورند همچنین شیرینی های خیلی شیرین.

مواد اصلی غذای برزیلی
گشنیز: در ناحیه شمال برزیل، باهیا، برگهای تازه گشنیز برای تزیین انواع غذاها به خصوص گوشت های پرندگان استفاده می شود.
لیمو ترش: لیمو ترش در مزه دار کردن گوشت و ماهی مورد استفاده قرار می گیرد و یا روی غذاهای دریایی ریخته می شود. لیمو ترش همانطور که گفته شد عنصر اصلی نوشیدنی های برزیلی است.
میگوی خشک شده: ورقه های کوچک میگو که در آفتاب خشک شده اند برای طعم دار کزدن غذای ساکنان شمال برزیل استفاده می شود. در غذاهایی مثل «شین شیم دِگالینا» این میگوها را پودر کرده و گاهی آنرا خیس می کنند.
کارنه سِکا: گوشت خشک یا نمک سود می باشد که شامل طیف گسترده ای از بخش های مختلف گوشت گاو که آنرا نمک سود و دودی می کنند و در هنگام پخت فبجوآدا دوباره خیس می خورد.
فلفل چیلی مالاگوئتا : این فلفل بسیار تند افزودنی محبوبی برای بسیاری از غذاهای برزیلی است. به جای این فلفل می توانید از چیلی هالوپینو استفاده کنید.
میوه پلانتین: این میوه از خانواده موزهاست اما از موز معمولی کمی بزرگتر و سفت تر است و مقدار شکر کمتری در مقایسه با موز دارد. پلانتین را می توان به صورت سبز(نشاسته ای) و یا رسیده (شیرین) استفاده کرد. در برزیل وقتی این میوه هنوز سبز است آنها را مانند چیپس سرخ می کنند.